การฆ่าที่ไม่เป็นบาป

ฉันจะบาปไม่เนีย..!!!

แม่บ้านบริษัทเก่าได้ถาม ด้วยแววตาของแก่รู้สึกผิด ไม่สบายใจ

ดูจากแววตาเหมือนแก จะเป็นกังวลใจมาก เหมือนได้พึงผ่านเหตุการณ์
ร้ายๆมา มาดๆ ไม่นานมานีเอง

ผมได้ถามว่าเป็นอะไรป้า มีอะไรไม่สบายใจเล่าให้ผมฟังหน่อย


ฉันนอนไ่ม่หลับทั้งคืนเลย ใจฉันรู้สึกหวาดกลัว
ข่มตาอย่างไรก็ไม่หลับ ไม่หลับมาหลายคืนแล้ว
เป็นทุกข์ใจมาก ไม่รู้จะทำอย่างไร คิดถึงเรื่องนั้นที่ไรไม่สบายใจทุกครั้งเลย
ฉันจะบาปไหมเนี่ย ผมเองก็ปากไม่ค่อยดีแซวแก่ด้วยว่าเราไม่ได้คิดอะไร

ทำไมหรือป้า ป้าจะมีกิ๊กหรอ...
แกก็ด่าผม ไอ้บ้า ไอ้จิตอกุศล ฉันแก่ป่านี้แล้วไม่คิดเรื่องพวกนั้นหรอก

ผมก็ถามแกต่อไปว่ เอาแล้วที่ป้าบอกผมว่า ป้าจะบาปนั้นมันเป็นเรื่องอะไร
ไหนลองเล่าให้ผมฟังหน่อยสิป้า

แกยืนนึกเหตุการณ์ที่ได้ได้พบเจอมาสักพักแก่ก็เล่าให้ผมฟังว่า
เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว ป้าอยู่ที่บ้าน เป็นวันหยุด ที่แสนสุข
ป้าก็ซักผ้าทำงานบ้าน ล้างถ้วย ล้างชาม ทำอะไรกินกับลุ้ง

วันนั้นอยากนึกกินสัมตัมขึ้นมาก็เลยจะลงไปซื้อที่ตลาดด้านหน้าเคหะ
ซึ่งจะมีอาหารขายหลากหลาย แก่เดินไปซื้อที่ตลาดและก็เดิมกลับมา
เพื่อหวังว่าจะได้กินสมตัมร้านโปรด ให้เอร็ดอร่อยกับลุ้งสองคน

ก่อนที่จะขึ้นบันได เพื่อกับไปยังห้อง ป้าแก่เล่าให้ฟังว่า แก่ร้องเสียงหลง
ตกใจอย่างสุดขีด...
ทำอะไรไมู่ถูกเลย แก่ก็เลยร้องออกไปว่า "ช่วยด้วย งูงูงู" ป้าแก่เล่าว่าแก่ตกใจมาก
ไม่ได้คิดอะไร ร้องออกไปด้วยสันชาตณานของคนที่ตกใจกล้วอย่างสุดขีด...

ก็ต้องตกตรึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก้าวขาไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก สี่งที่อยู่ตรงหน้าแก่นั้น
เป็นงูจงอางขนาดใหญ่ชู้คอ แผ่แม่เบี้ย เหมือนกับว่าตกใจเช่นกัน งูตัวนั้น
เป็นสัตว์ พร้อมที่จะอะไร ด้วยสันชาตญานของสัตว์...

แต่งูตัวนั้นไม่ได้ทำอะไรป้าเลย สักพัก รปภ.ของเคหะ ได้ยินเสียงป้าเข้า
ก็เลยรีบวิ่งมา รปภ. ก็ปรี เข้าไปตี งูตัวนั้นจนตาย นอนจมกองเลือดแน่นิ่ง

พอป้าได้สติป้าก็รู้สึกไม่สบายใจ สมตัมกะว่าจะกินให้อร่อยก็ยังอยู่เต็มจาน
ทำให้ป้าอดหวนคิดถึงเรื่องงูตัวนั้นไม่ได้ ที่ตายอย่างน่าอเนถอนาถ
ด้วยที่ว่ามันไม่มีทางต่อสู่อะไรเลย...

เรื่องนั้นแหละที่ทำให้ป้านอนไม่หลับ ไม่สบานใจ บอกตรงๆว่าป้ากลัวบาป
ป้าเองไม่ได้ตั้งใจจะให้ รปภ. เขาฆ่างูตัวนั้น แต่ป้าร้องออกไปด้วยความตกใจ
เท่านั้นเอง

แล้วผมก็ถามต่อไปว่ เอา แล้วป้าบอกให้ รภป. เข้าฆ่าหรือเปล่าละ
เปล่านะป้าไม่ได้บอกให้ รภป. ฆ่าสักหน่อย เข้าเดินมาถึงก็เอาไม่ตี
จนงูตัวนั้นตาย

อืม..ผมว่า รปภ.เขาคงกลัวว่างูต้วนั้นจะไปทำรายใครเข้ามังป้า

แต่ถ้าป้าไม่ได้ให้ รปภ.คนนั้นฆ่าป้าก็ไม่บาปหรอก

ผมได้อธิบายเพื่อให้ป้าแกสบายใจขึ้นมาว่า จากที่ผมพอได้อ่านมานั้น
พระท่านบอกว่า บาปไม่บาป มันอยู่ที่เจตนา หากตอนนั้นเราไม่ได้มีจิด
โกรธหรืออาฆาตแค้น งูตัวนั้น เราก็ไม่บาปนะป้า หากป้ายังไม่สบายใจป้าก็แพร่เมตตา
อุทิศบุญกุศลให้กับงู้ตัวนั้นนะป้า ป้าจะได้สบายใจและไม่ต้องคิดมาก

จากที่ผมได้ฟังป้าแก่เล่าในวันนันผมก็ลองค้นหาคำตอบว่า
การกระทำด้วยจิตที่ไม่มีเจตณานั้น บาปจริงหรือไหม...?

จากที่ผมไ้ด้ค้นหาคำตอบกับเรื่องนี้ บางก็บอกว่าบาป
บางก็บอกว่าไม่บาป 

แต่หากศึกษาถึงแก่นแท้ตามหลักคำสอนของสมเด็จสมมาสัมพุทธเจ้าแล้วนั้น
ท่านบอกว่าให้เรา อย่ายึดติด "อัตตา" แต่ถ้าหากเราต้องมาเถียงกันว่าสิ่งนั้นเป็นบาปกับไม่บาปนั้นเรากำลังยึิดติด "อัตตา" หรือไม่..?


ภาพประกอบด้านบนนั้นผู้เขียนจำไม่ได้ว่าได้เอามาจากเว็บใด
แต่เป็นภาพประกอบด้วยความรู้สึกเวทนาส่วนตัวของผู้เขียนเอง

หลายต่อหลายครั้งที่ผู้เขียนต้องพบเจอ วัวที่กำลังถูกนำเข้าโรง
ฆ่าสัตว์ ผู้เีขียนคิดในใจเองว่าวัวเหล่านั้นจะรู้บางไหม
ว่าตัวเองกำลังจะถูกฆ่า...หรือว่าวัวเหล่านั้นจะรู้ว่าตัวเองจะถูกฆ่า
เวลาผู้เขียนได้จองมองไปที่แววตาอันโศกเศร้า ของวัวเหล่านั้นเหมือน
กับว่ากำลังร้องขอชีวิต... 

ผู้เขียนขออนุโมทนากับผู้ที่ใจบุญที่ไถ่ชีวิตสัตว์เหล่านั้น...


ผู้เขียน
นายธนกฤต กลิ่นหอม